Kendi kanım

Uzun bir süre sevgimle baş başa kaldım

Onunla ne yapmam gerektiğini

Neyi yanlış yaptığımı

Bedenimde yaratığı tahribata rağmen

Düşündüm.

Anladım ki gerçek sevgiyle karşılaşmamış olmaktı onu bu kadar hırçınlaştıran

Kendimi değersiz hissedişim

Ölüme duyduğum arzu 

Becerisizlik ve çaresizlik hislerimin de sebebi aynı sevgisizlik.

Sevgi uysallastirir

Korur

Direnir

Tavizler verir.

Uzun bir süre onun susuzlugunda çırpınışım

(En parlak nöronlarım onunla olan anılarım icin harcanmıştı

Parıl Parıl ve can yakiciydi Zihnimde

Ortalığın aq anılar her biri)

Göğsümü yarıp baktım 

Bir kendi alemime 

Bir de dışarıdakine.

Geleneksel körlüklerim 

Üst üste koyduğum eşyalar 

Yanilgilarimi körükleyen yalnızlığım 

Ne kadar çok ağladığımı hiç unutamam

Bedenimin karincalanip uyuşması 

Ölümün kıyısında gezinmelerim

Açık bıraktım göğsümdeki yarığı 

Bir ağaç gibi içi, kovuk

En garibi guzelligimin farkina varmam

Aynadaki oysa eğlenceliydi

Ne kadar üzüldüğümü unutamam 

Yapayalnız 

Bir gün sıkı bir kavga sebebi oldu bu hüzünlü yüz 

Ceset

Ben yer yer öldürülmüştüm 

Bu korkunçtu tabi