her parmağıma bir iç organımı taktım
şimdi ne demek istediğini anlıyorum
 

hayatımın bir bölümünü tam bir tımarhane de geçiriyorum
kirli vasat
hatta arada kediler gelip pislemeyi ihmal etmiyor
pislik kavramını bir sanrı olarak kafamızda ve gözlerimizde gezdiren biz insanlar o kokuyla da az bayılmadık
bazen elime mücevherler takılıyor
bazen gök içinde açılıyor bu tımarhanenin
ölümü karşıma almaktan bir buradayken korkmuyorum
eski savaşçı ruhum tam burda can verdi tahmin edebilirsiniz
ne olup bittiği umrumda değil
gücümü de emmese...

kafamdaki korkunç ağrılar gitti sayılır
eli testereli adam da
tüm duygular içimden süpürülmüş gibi
öylesine ki bir top çalı gibi sakin bir rüzgarla
deliliğim ise yoklamıyor değil
volkanın ağzı henüz açık demek bu
içimdeki fuji'yi seviyorum
 

elimi ateşin altına koyuyorum ve iç çekiyorum tekrar tekrar
göğsümde artık çirkin bir çiçek
sevimsiz bir huzur içindeyim ve beni mutlu eden şey tek başına huzur olamamıyor ellerim kucağımda
aşk
etimden koparılan bir çocuk gibi ona ad veriyorum
delirmiş bir anne doğum esnasında
tam doğumu kabul etmişken
bir ölü doğum haberiyle sarsılmak
verdiğim adı değiştirdim tabi sonra
kabus
ahahhahha
-insan gülemez mi?

Alexander Ebert, "Truth"(günaydın)

zor olmayan şeylerin peşinden
neden o kadar hızla koşuyorsun
beni peşinden sürüklemekteyken
bu canımı sıkıyor
aptal!

keşfettiğim son şey ise
seni
ellerinden öpmek
o güzelim

sozsuz bir hızla 

koşmam gerek

boşvermişik ışınları beni ele geçirmişken

nasıl olacak bu iş