Uslu bir çocuktum
Annem böylesini severdi
Büyüdükçe bozdugumdan yakınırdı
Ah nerede o eski Arzu derdi
Oysa uslu çocuk olmakla başım dertteydi
Her seyi görev bilinciyle disiplinle yapmaya çalışmaktan
Neselenmeyi aklima getiremezdim
Oysa o ailesi için tam bir baş belasıydı
Aykırıydı
Haylazdı
Zehir gibiydi
Fakat benimle benzer bir yerdeydi o da kırılgandı bir noktada
İnsandı
Çok şey öğrendim ondan
Adildi inanilmaz adildi
Ben yaşadığım kafa karisikliginin çözümünü kendime karşı adalet arayışımın haklılığını onda buldum
Aman allahım onca acıyı çekmiştim ama haklıydım yani mağdur olmayı istemesem de bir deli olmadığımın kanitlanisiydi
Ben sınırlarımı asmaya başlamışken o yerlesmekteydi
Yıllardır tanisiyormusuz gibi hissettigini söylemişti
Oysa ben onu keşfediyor kendimden kendimi ayikliyordum
Peşinde insanları surukleyebiliyordu
Hayatı boyunca yaşayacağı utangacligin toplamini bir saniyede yaşıyordum ben oysa
Tartisiyorduk ve adil bir dövüş oluyordu
Adalet ve uzlaşı kadar bana haz veren bir duygu yokmuş
Iyilesiyordum
Sert bakislarindan vaz geçiyordu
Bir Arzu vardi surekli sayikliyordu
Herkes biliyordu o Arzu yu
Arzu ne buhranlardan geçiyordu
Arzu neyin vardı Arzu
Ne güzel utanıyordu Arzu
Arzunun çökmüş sinir sistemi
Kopup gitmiş ruhu
O varken hayata dönüyordu
Arzu biliyordu hep onun olamayacağını
Isin aslı Arzu sadece yitirilişi biliyordu
Dostum demek istiyordu
Sonuna kadar kendi kavgamı vermeyi keşke daha önce ogretseydin bana
Ben hep teslim olandim
Yüzümde buruk bir anlayışla gülümsüyordum
Ben kırılganımdır diyordum herkesle kavganı ver ama bende durul diyordum
Onun nasıl güzel bir abi olduğunu artık en iyi ben biliyordum
Annesi bile bilmiyordu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Noktala