tüy kalır

yanlızlığının ödemlerinden çektim suyu, çektim... tüm işim buydu... beklediğim, kollarım, zayıf düşüşüm, işsiz kalışım ve uzayacak cümleler...

duygusudikenli

soğuk metalden ılık ölüm

küçük bir pencerem vardı, zemin basamaklı aranılmayan bir düzlüğün uzağında. eskinin kuzey gündoğumu yerini güneye bıraksada kuzeyde bir pencere demir parmaklı... basamaklarda sırtım avuç içlerim sözcükler, benler bizler...
geçip giden insanlar perdesiz pencerenin alabildiği kadar masum uzaklaştırabildiği kadar katil, gürültüyle açılan kapının dili kadar örtücü. çıkarıldığı yerde kalakalmış elbiseler bir yığın duygu bir fotoğraf karesi kadar direçli ama kokulu...
hala yaşıyorum, ama değişken tam olarak yaşamak denmemeli

-

uğraş, hepsi bu...

-

... sabah

-

sadece hiçbir şey

bu kadar bir ruh hali, getirisi kitap
getirisi kodlar
getirisi sözler
laflar
hayaller
yok avucumda elimde kaşlarımda elmacık kemiklerimde her hangiler
adem elması mı sayılır bu gün olsun bir kabul günü
müzik iyidir, duygudurumumun üzerine düşer
şize düşer

"İçim dışım bir ceset kokusuyla, çürümüş et kokusuyla dolmuştu. Sanki bende eskiden beri hep vardı bu koku; sanki ben ömrüm boyunca bir kara tabutta uyuyordum hep ve yüzünü görmediğim kambur bir ihtiyar, hayalet gölgeler, sisler içinde beni gezmeye çıkarmıştı."

kör baykuş ~ s.hidayet.

http://dipnotkitap.net/OYKU_ve_NOVELLA/Kor_Baykus.htm

http://www.idefix.com/kitap/kor-baykus-sadik-hidayet/tanim.asp?sid=DC3P02DU2B5BFJVTSS2B


Sadık Hidayet`in yakın dostlarından Bozorg Alevi`nin, Kör Baykuş`un Almanca`sına eklediği "Sonsöz"`den alıntıdır : "Kör Baykuş`un eylemi, olayları, zaman ve mekân dışında kalır. Olayları bölüşenler tipik kimselerdir, daha doğrusu bir tipin değişik kişilerdeki varyasyonlarıdır, bu kişiler mitik bir psikoloji kanunlarına göre birbirlerine dönüşürler. Baba, amca, arabacı, mezarcı, ihtiyar hurdacı ve nihayet romanın "kahraman"ı, aslında tek kişidir, esrarengiz genç kız, bayader ile kahramanın karısı kahpe de öyle. Normal zaman düzeninin kalkışı bununla bağlantılıdır; şimdiki zamanla geçmiş zaman; anı, rüya ve hayal olarak birbiriyle kaynaşmıştır. Sebeple sonuç arasında bir nedensellik yoktur, onları birbirine masallardaki mantık bağlar. Ama buna rağmen olay, şüphe yok ki gerçek bir hayatı saptar. Korkular, özlemler, ümit, ümitsizlik, bu olay içine, öteden beri insan kaderinde olduğu gibidir."

(http://tr.wikipedia.org/wiki/K%C3%B6r_Bayku%C5%9F_(roman))

bas bahar...

hareketlilik

ne süreç ama pufff yorucu
merhaba merhaba merhaba
hey seni özledim, ah ne hata

benim--dar zaman--geçiştirilmek üzere--karmakarışık

ne derse desinler şonuç hepimizin ürünüydü ve böyle olacağı da belliydi

 

29.10.2011

01:13

Neden hep daha kötüye gidiyor .

13.11.2011

19:04

Sonbaharda kar sarı ve bayaz birbirinin yüzüne bakmayan iki renk

12.03.12

16:30

Küçük bir sandala sığınmış korkak bir kaçak sabaha karşı tüm evlerin bacasından tüttü

Dışarda ölüm var sanki, kuşlarrın kalabalığı

Nefes almanı güçleştiren, içine döktüğün bir anın savrukluğuydu ilerlememe sebep olacak davranışın. Soğuk bir cam, sıcak bir metal…

Kuşlar daha fazla üşümekte o güne nazaran, kanatları ağır, yaşları ilerlemiş.

Ağaç dalları zayıf, rüzgarda sallanmakta, hasta, sararmış…

Çirkin olmaktan kurtulamayan beton binalar bir çiçeğin görüntüsünü kapattığı için iki kat çirkin…

Herhangi birimiz hasta, uykuda…

Bilmediğim bir şey vardı, beni sevmekten vazgeçmeyecek bir nefes barınağına alacaktı ben onun bahçesinde oynarken, ben toprak solucanlarına bakarken, yaşarken ben, yeryüzündeyken vazgeçmeyecek ama yetmeyecek bir nefes…

Bana hikayeler anlatamayan insanlar, hikayeleri masumluğumu yaralayan insanlar ve bir gün daha içime yaratıcı bir fırça bırakan insanlar…

Kirletilen zavallı dünya, canlılar cansızlar, erezyon, ozon deliği… hepimiz bir bütünlükteyiz, soğumakta olan güneş bir şekilde var olan hayatı bitirecek ama kirletmeden ya da acıtmadan…

Uzaklaşıyorum kendimden, nerdeydim ya da hepsi ben değil miydin? Dağınık, hepsi önemlidir onların dokunmayın.

Yanlış yazmışsın kelimeyi belki bilerek, alışılmış şekilde anlamış zihnim.

Uyku  ah ne kadar da yakışmış yüzüne. Bir taşa birkaç sey söylenebilir. En güzelinden bir çiçeğe, bir çeylana da birkaç şey söylenebilir ama bitmiyor sözcükler bu halini anlatmaya göğüs kafesinin dansına… yatağın içine hükmetmiş bedenine.  Dönüp sayıklamaya başlasan pek yapmazsın ama yaparsan ah epeyce güzel olacak.

Tekrar ana gelecek olursak nefessiz haline hal eklemiş buz gibi bir ölü olduğunu görüyoruz. Alışmaktansa sevmediğini dile getirmek, yakınmak yansıyor diline.

Kanatlarının üzerindeki karları temizle, dön karga etrafında, dön ama sesini kes.!

Kırmızı küçük ışık, faalim hala yaşamak konusunda hem de göç ediyorum aydınlattığın alan üzerinde. 

Çam kozalağı, pat patladı bu mevsimde…

peki şimdi nereye?

leyla erbil

ah bastıramadığım

mide bulantısı katılmadan edemiyor
başaramıyorum
başaramıyacağım
başaramamıştım
biliyorum
bir çözümü varsa bile
yarattığı diğer ağrı ne olacak
ne olacak bu reddediş

denek

üstün bir ırkta meydana getiremedi
kendini de yaşayamadı
otomatik portakal
ve toplum
ya toplum
hani toplum
hangisi?

hainsan hahayvan (onlara paranoyalarını verdik)

Bir kaplumbağayı bir gece köpekbalığının biri öptü. Seni iyi kaplumbağa dedi ama kaplumbağanın boynu incinmişti diye iyice sarılamamıştı.
yorgun kaplumbağa neden kaplumbağa oluyordu, neden kısa süreli sürüyordu diğer hayvanlara dönüşme serüveni. Bir kabuğu bile olmayan ayıcık annesi miydi sebep yoksa tilki arkadaşları mı?
anlatsa herkes timsah olacaktı işin aslını sadece ara ara ağlamaya devam etti kendi bile bilmemezlikten geldi.
seni aşağılık tespih böceği dedi bir süre küçük bir anısına. Hümanizm ruhu kaplumbağanın kabuğunu çatlataduruyordu daha fazla hayvanlardan bahsetmemeliydi doğa canlanıyordu ve post değişiyordu

-

tok

"kayıbım" diyen gerçek, güzel ve sıradışı bir gece kahramanıdır metal kargası yanıbaşında kanatları ve gagası bir mekanizmayla hareket ederken beyaz florosanlara mor ve siyah eşlik etmekte kırmızı göz farı bir de. içine düştüm bu kayboluşun gırtlağında titreştim ses tellerine dönüştüm üzerimde çiçekli bir elbise alice in bir sonraki düşüşü değilim o sadece kaybolduğunu dile getiriyordu, yükseliyordu sesi ve ben dudaklari oluyordum dili tükrük salgısı, ses tellerindeki kalbi oluyordum. Kalboldukça bir parçası daha oluyordum bu sesin. her şey eskisine dönüyordu, upuzun paragrafları olan bir kitap, uykulu bir kadın...