(nerdesin* (nerdeydim+1))/iyi

hep te uzaktaydım
sonra bir el kağıt verdi elime
bir diğeri kalem koydu yanına
insanlar yaratılmadan önce yaratılmış kutsal bir mum eşliğinde
bir rüzgar saçlarımı dağttı
mum şarkısını söylerken
rüzgar sağlarımı dağıttı
taşındığımı mı sandın
ortalığı kutsal bir saçın yanık kokusu sardı
rüzgar saçlarımın külünü alıp götürdü
saçlarım böylece kısaldı
kutsal mum bana eğe yazmazsam söneceğimi söyledi
canın cehenneme dedim
way öyle mi dedi
canımı cehennemde buldum
şimdi nerdeyim bilmiş oldun
irin veriyorlar burda
iştahım yok
ikinci bir kez ölünmüyor diye
umrumda değil
zebaninin günlüğünü temize çekiyorum diye özel muamele görüyorum
yanmıyorum
ama bu günlüğü temize çekerken senin günahlarını görmek canımı yakıyor
sonra sıradanlaşıyorsun
çünkü başta türlü bir yazı bu
sana dokunmam gerekiyor senin hakkında yazarken
kimin hakkında yazarsam hepsine dokunuyorum
sıradanlaşmanın sebebi tırnaklarındaki beyaz noktalar
altı üstü keratin deme tırnaklar için
bilmiyorum sebebini ama sıradanlaşıyorsun
nerdesin
burdayım işte
mum affederse diyorum
affediyor beni sessizce ama ben duyuyorum
artık yazmaya mahkum değilim diyor
alıyorum elime kalemi
başlıyorum
ilk kelime
nerdesin?