zaman

açayım istemezsin içimi

görmemen gereken derinlikte yaralar bunlar

bazen sana bakıyorum ve ne kadar ömrümün kaldığını hesap etmeye çalışıyorum

bazen aklımdan ölme biçimleri geçiyor

bazen ben tanrı değilim ki diyorum

bu ölü cana ne verebilirim

ölüm benimle geziniyor

bazen kitlenip kalıyorum

bir şey var çözemediğin

ölümü kim çözebilmişki; kendi içimdeki kıyımdan kalanların yaralarını sarıyorum

kendime yabancıyım

bu bedeni benden önce kullanan kişinin anıları ruhumu tedirgin ediyor sanki

etrafımda onun hayallerine dair bulgular

ben en çok o masumun kaybına ağlıyorum

bir şey var

bir ölüm

bir bozgun

adil olmayan bir yalnız bırakılma

onun anıları işte

görkemlibir ağaçtan kalan küçük yeşil bir dal gibi tutunuyorum

bir şey daha

öyküyü tamamlamaya çalışıyorum

anlatmak istiyorum

görmek istiyorum

bilmek istiyorum

yanılmadan 

yanılmayı hiç istemiyorum

bir şeyden çok daha fazlası var

hayat var mı?

parmak aralarımda kalmış ufak titreşimler

ama bileklerim karıncalanıp uyuşuyorlar

bir şey var peşi sıra ölüyor içimde bir şeyler

bir şey var çözsen tüm taşlar yerine oturmuş olacak

hikayemin tümünü istemezsin

ben bile uzaklaşıyorum

kendimi fiilen öldürememdeki sebep kendime olan yabancılaşmam

bir şey var 

acıdan başka ne olabilir ki

sana sadece gülümsemek istiyorum

başka bir şey yok