ifade

hikayesi tam da yabancısı olduğum bir yerdendi

onun için neden çekinmem gerektiği hakkında hiçbir fikrim yoktu

ve ben her an endişe ve panik halinde olmam gerektiğini düşünüyordum

gittikçe cesaretimi kaybediyorum

ölüm gerçeğiyle yüzleştim

kıyısından döndüm birkaç kere

tacizler kovalamacalar

yalnızlığın ise endişelendirecek her yanını yaşadım neredeyse

terk edilmek, yüz üstü bırakılmak, yalanlara kanmak vs. her türlüsüne maruz kaldım

sahi hastaneler testler taranmalar bir de onlar var

bebeğini kaybeden anneler bile bu kadarını yaşamıyorları yaşadım bana kalırsa

geriye ne kaldı?

çok yoruldum yaşamaktan.

yaşam benim için korku endişe ve panikten başka bir duyguyu çağrıştırmıyor

pek anlamlı gelmiyor hiçbir şey

tek tanıdık ve misafirperver olanın evine sığınıyorum yine de her seferinde

korkumun

bir anlamı bile yok

sadece çok iyi tanıdığım için bu sığınış

istersem uzaklaşabilir miyim onu da bilemiyorum

fakat gerçekten çok sıkıldım.

bu yerden beni çıkarabilecek tek şey bambaşka ve yabancı bir duygu olabilir ancak

aynılıklar içinde yer değiştiremiyorum.

şu an için bildiklerim bunlar.