hayat bazen insanın boyunu aşar

seni iterler düşer yaralanırsın

yaralarınla devam etmek zorundasındır

hayat bazen koskoca engel olarak görünür göze

bazen aşamazsın

atıldığın uçurumuna yeniden tırmanır yeniden ve yeniden bırakırsın kendini aşağı

atıldığın gibi olmaz

ufak yeni yaralar

geçmeye pek niyetsiz eskileri

geçemeyeceğin tüm o engelleri oturup kanınla tükrüğünle boyarsın

çirkin nahoş sevimsiz bir hal almıştır desenler

yağmurlar yıkar

engel eski haline döner

hayatındaki insanların çoğu engelin arkasında kalır

hızla uzaklaşırken

hızla yalnız kalırsın

sesler azalırken onlara ait olan

beynin daha hızlı bağırır kötü anıları kusar da kusar üstüne

ele geçirildin

çepeçevre kuşatıldın

engel yükselmedi

yarılan yerin çukurundasın

gökyüzüne yabancı

yeryüzünün de yabancısı bu yeni yerde

sana da yer yok

yani bana

iki kişiyi taşıyor oldum bir süredir bedenimde

yukarıda kalan

ve aşağıdaki

istersem atlamak üzere tırmanabildiğimi söylemiştim

fakat

yukarıdan habersiz bir kök olup daha aşağılara ulaşmak istiyorum

bir kaç dal yükseliyor ister istemez yaprak açıyorum

fakat meyve verecek olsam bile gün ışığına sunmayacağım artık

solucanlar fareler böcekler

hepimizi günün birinde ittiler

fakat buralarda da hayattayız

renklere ihtiyacımız yok

aldatışlara kanmıyoruz

böylece hayatta kalıyoruz

henüz 

çünkü ben hep atlamaya devam edeceğim

biriyle yeniden karşılaşacağım ve nihayet beni itecek

son defa düşeceğim.