Öyle bir temas ki benim huclerimle senin hücrelerin yer değiştirmiş
Ben bunu bile isteye tüm hünerlerimle gerçekleştirdim
Ne bir öpüş
Ne bir sevişme
Tanrı maharetinde bir meydana getirme
Konuşmadan duyma
Bakmadan görme
Değmeden hissetme
Kokuların en yücesi eşliğinde
Bana kırılmasına, kötü davranılmasına ihtiyacım olacağını
Ancak bu şekilde huzur bulacağımı
Düştüğüm bu halleri
Nereden bilebilirdim
İçimdeki yangının ancak bununla baskilanacagini
Sevmeyin beni
Geçiyor elbet
Yaşandı fakat geçmesi gerekenler
Uzun uzun geçmezken
Hasarlariyla
Yasalarıyla
Bıraktıkları sakatliklariyla
Geçip gidiyor
Bir gariban kaliyor geriye
Tabi ki geciyor
O günleri yaşanmamış saymak için hiç uyumadı
Unutmamak için de hiç uyanmak istememisti
İkisi de başarısızlıkla sonuclandi
Ah bir zamanların o "ay kadını"
Bir salınım halinde yüzüme çarptı sevgisizlik
Ta ki umudumu devirene kadar
Fakat umudum yeniden yeşerdi
Yeniden ve yeniden
Arsızlığım
Ta ki bir küçümsenmeyle, nefretle karşılaşıncaya kadar
Umudum da yüreğim de benliğim de
Çürüdü, eridi..
Bugün yillar sonra görmediğim birinin yanına gittim
Ondan geriye kalan sesi veya görüntüsü bile yokken kullaklarimda ona dert yanmak istedim
Çaresizliğimi açmak
Beraber üzülmek istedim
Anlatacak ufak tefek güzel şeyler haricinde büyük bir acının içindeydim ondan sonraki hayatımda
Güzel ablacığımin mezarı başında
Bugün sevilen birinin aslinda kişinin kendi yaşadıkça ölümle birbirinden kopamayacagini
Ölümle tüm bağların kopamayacagini
Ölüme ragmenki belki de ölüm fikrine ragmenki gitmezligi
Biribirinde canından parcalar birakmisligi
Sadece kendi canından ibaret olmayan birleşik bir ruhun varlığını bedenimde
Yaşadım
Uzun yillar sonra
Yavas yavas sevdiklerimin elimden koparilip alinacaginin korkusunu hatta hastalığını ufaciktan atlatmaya çalışırken
Biraz dağıldım
Biraz agladim
Anlatmaya firsat bulamasam da
Tekrar gidip anlatacaktim olani
Ama Bitmeyeni
Ben de görüyorum karanligimi
Ben de yürümekte güçlük çekiyorum
Yaşamakta
Solumakta
Başkalarına sesimi duyurabilmekte
Yine de
Sanırım filizleniyorum yeni bene
Bilmem ki çürüyor muyum?
Ağlayamıyorum ama sanki yüzümden başlamak üzere bütün bedenimin eridiğini; ayaklarıma doğru suzuldugunu; yerlere döküldüğünü hissediyorum
Gerçeklikten koparim halden hale sokarken siz beni
Kayganlasti icimdeki bu talihsiz ruh
Bedenimi curuterek kendine bir çıkış yolu aramaya koyuldu
Bir sekilde nefes alayım derken
Öluveriyor
Haberi var üstelik
Dünyanın en mutlu insanı ben miydim? Yoksa insanların sıradan mutluluk hallerinden birini mi yaşamıştım bilmiyorum fakat mutsuzluğun en derinine o saatten sonra inecektim çok sürmeden.
Sadece sakince bir kendilik
Sadece yalınlık
Ve sessiz bir geçiş bazen bir arayış bir tamaşa
Herkes bir anlam yaratıp kendince ilerlerken
Sadece çıplaklık, yaşama temas
Her ne gerçekse
Bu aralar elim hep boşluğa çarpıyor
Geçmişin boşluğuna
Yanlışı yaşamış olmalarıma
Enayiliğime
Yanılgılarıma
