üzerimde tüten bir türlü uçup gitmeyen öfke var ve sen boynun güzel dudakların bunca yakınımdayken duyamıyorsun kokuyu ama ben kaynağı kalbim olan kalbimde acı verici bir delik açıp dışarı çıkan bu öfkeyi sona erdiremiyorum o kadar utangacım ki söylesem sora erecek olan bu acıyı açamıyorum biraz da alışmış sevmişim yalnızlığımda benimle olan varığımın kanıtı bu öfkeyi
ah ama seni seviyorum seni, sönmeye doğru olduğunu anlayıncaca artan öfkemi unutuyorum bir köşede neredeyse