kemmi

9
sankieskiden tanıdığım birine ait bir kapı numarası

çocukluğum geçiyor kafamın içinde dönüyor geçiyor duruyor dah çok hep duruyor belli sahnelerde o zaman kalbim mi anlamsız kalıyor zihnim mi bilmiyorum bir kaç hayvan derisi yüzmüş bir adamın bir başka adamı hiç tanımadığım bir adamı parçalara böldüğünü yüzündeki geriye dönüş hissi veren o gülümsemede görürken ikimizin aynı şeyi hissettiğini ancak aynı seçimi yapmadığını biliyorum bir an şu yeryüzünde katiller dışında pek kimsenin hissedemediği yaratıcının yaşayanın ruhunun yükselip bedeninden kopacağını hissettiği benim ölemediğim onlarınsa öldürdüğü kafanın içinde bir hortumun döndüğü hissine yakın bir şey.

durup dinlemeye alıştırılmanın getirdiği sonuç pek iyi değil bir şey sürekli hale getirilmemeli vücudun değişimi gibi kafanın değişimi gibi duyguların sürekliliği ya da donukluğunu...