...

"Yavaş yavaş inancı uçup gitmekteydi. İnsan yalnızken konuşacak kimsesi yokken, bir şeye inanması zordur. İşte o zaman Drogo, insanların birbirlerini ne kadar severlerse sevsinler, gene de hep uzak kaldıklarının bilinci vardi; insan acı çekerken acısı tümüyle kendisinindir, başka kimse bu acının en ufak bir kırıntısını bile üstlenmez; ınsan acı çekerse başkaları da, sevgileri çok büyük bile olsa, bundan acı duymazlar; işte yalnızlığa yol açan da budur."

 Dino BUZZATİ - Tatar Çölü (sy. 145)