bir kabul edilmezlik hali üzerimde, onlara benziyorum kanlarını çekiyorum içime. biraz sistematikleşsin oyun derken sadece kelimelerde kalıyor ve gülüşmelerde. uçup giden bambaşka yere uçup giden başarısızlıklar tekrar başlangıçlar tekrar bitimler. sandalyesinin demirlerine dayadım oysa ayaklarımı, sigara dumanı, gürültü soğuk ayakta bekleyenler ödeşmek üzere hazırlanmadığını biliyorum ama fazlasıyla borçlu bıraktı beni bilmiyorki bilmiyor... bir demir çubuğa ayağımı çarptım, cam bir bardağa; bilmiyor... bitimin bitimi eksik saç telleri, sağnak yağmurda sırılsıklam kelimeler sunuyor şair silikleşiyor, hiç olmadığı kadar bilinmez oluyor var mıydı yer yüzünde varoluşu üzerine bir hücre hareketi yok bilmiyor. o milyarlarcanın içinde kendini bilmiyor eksilten yaşamı sevmeye devam ediyor sadece yaşamı ve yaşayabildiklerini koparabileceğini sevebileceğini biliyor kendinden de koparıyor.

hepsi uyku anı...