Fınné ez qedyaya, é dîdin kam şeno vajokı ez estbiya, bé mi? (bir kez bittim ben, ikincisinde kim diyebilir ki ben varım hala,; benden başka?)
tüm mevsim binbir ölünün üzerinde bembeyaz esip geçiyor. Koca bir 'hayır' bir ağrı bedenimde, damarlarımda gezinip duruyor. Henüz çok erken ışıklar sönmemişken söz geçiremiyorum ne insanlara ne de göz kapaklarıma. Doğa da masumluğuyla kirletilmiş küçük yüzünde bir gülümseme yaralı bir sesle şarkısını mırıldanıyor, ikimizden hiç birimiz pişman değil, çocuğumuzu yitirmeye mahkum kılınırken.
konuşkan insanlar, belki de bir rüyada aniden ışıklar patlarken aniden seslerini kaybedeceklerdir.
gözlerini kapat canım, güzel bir rüya gör. Kucağına çocuğunu al ve unut beyninin hatırlattığı kötü anları, her şeye yeni bir ad ver, yeni bir dilde belki de. Küçük elleri ayakları aslında büsbütün küçük bir insanın kokusunu çek içine. Sokak kapısına kadar uğurlanacağın küçük adımlara kadar...