AYRILIK ÖNCESİNDE VEDA

Anacığım!

Öldürdüler evlatlarını senin

Ve sabretmeyi öğrettiler sana.

Anacığım!

Yılları senin yaşamının

benziyor birbirine

mezar taşları gibi,

Ve acı çekmeyi öğrettiler sana

umut bağlayıp göklere.

Fakat senin evlatlarının

daha başka oldu yazgısı

Çatladı sabır taşı

ve çatladı

tohumu acının

ve öfke ağacı fışkırdı ondan

Ve göklere bağlanan umudun

sonu geldi.

Umut biziz, kendimiz!

Biz ki, dünün

Köleleri;

çıplak ırgatlar

kahve plantasyonlarında:

Biz ki, aç her zaman,

her zaman susuz,

biz ki, aydınlıktan

yoksun;

kör, cahil,

ve bildiğimiz tek okul

efendilerimizin buyruğu...

Korkardık

yürümekten toprak üstünde

altında atalarımızın yattığı;

severdik,seni

hırsızlama

bir başkasının malını çalar gibi;

sana biz, "ana" diye

seslenmeye korkardık...

Anacığım, yurdum!

Şimdi değiştik artık.

Kendimiz kurtardık
boynumuzu boyunduruktan

Ve dönüşü yok artık bu yolun

Yaşamdan korkmuyoruz

bu, ölümden de korkmuyoruz demektir.

Biziz umudu

               Angola'nın

Ve bizim

               savaşımız

               sana mutluluğu getirecektir!

     

Agostinho  NETO

http://tr.wikipedia.org/wiki/Agostinho_Neto