paradoks

 ne türlü bir zevk alınırki bu durumdan, artık anlayamıyorum insanları zevklerinin peşi sıra sürüklenmelerini ve ezip geçmelerini..


yapabileceğim sadece maviyi seven bir sonsuzluk resmetmek belki artık hiç anlamam, topyekün kaybolurum yanlarından..


yapabileceğim belki eski cümleleri terk etmek..


ne de özledim uzaklaşmayı, kopmayı, sonsuzluğun s'esini..


aşırı stresten kaynaklı burundan verilen sigara dumanının yakıcılığı ve yılda bir cehennem sefasını..


algılarım zayıflıyor, kayboluyor sezilerim, iki üç sessiz kelimenin tesadüf eseri keşfedilmesi, duyuşlarım


hiç hiç güvenmiyorum kendime artık, saçlarımın hala neden tek bir beyaz taşımamasına da sinirleniyorum ve yine güvenmiyorum kendime...


en azından güvenmiyorum kendime ve herkesin iyi olduğuna inanıyorum...


of her kime bişey anlatacak olsam kendi kafalarına göre kullanıyorlar


bilmeden zarar veriyorlar, hiç bilmeden iyi birşey yaptığını sanıp...


kesiyorum...