taş kalplinin biri sayılabilirken burası ağlama duvarı günah çıkarma alanı olmuş
tıngır mıngır her zamanki hayat işte

artık ne yaşanırsa yaşansın atilla yeşilada dinleyip selamını alıyorum

hep acıtmıştı aşk canımı. sonra geçmişti
aşk geçmişti ömür geçmişti. darbelerinin izleri kalmıştı hepsi duruyor. ruhumun yırtılmasını seyrediyorum. evet acıyor ve acıyacak da uzun bir süre. tüm bunları öğrendim de ne oldu sanki. öğrenmenin bir faydası var mı elbette ama çok az. hiç kadar. 

ne desem faydasız

biliyorum o kocaman yaşlar yine dökülecek gözlerimden
yine ağzımdan tek lokma geçmeyecek
yine simsiyah bir sonsuzlukta boğulacağım
ama
artık bu karanlık
benim evim
evime hoş geldim!

yazmak istiyorum fena halde uzatmak uzatmak

arada aşık oldum o zamanların sonunda bir yerlerde 23 nisan gösterisinde tiyatro oyununda oynayan fena yakışıklı bir çocuktu yaşça büyük. tabi hoşlanmak demek daha doğru olabilir. ben gelirken o döndüğü ve mezun olduğu için bir tiyatro oyunu seyirlik olarak gömüldü tarihime. işte başlamıştık bu garip duygulara önce küçük bir hoşlanma olarak. sonrasında kurcalayıp kurcalayıp bozacağım. bu gün ise sağlam adımlar atıp yine de deliliğimden tutkumdan sakınmayacağım hikayeler hikayeler. ne hikayeler. adımı sağlam atmayı öğrenmem kötü oldu orasını üzgün olarak söyleyebilirim. aşk güvene gelmiyor. aşk hiçbir şeye gelmiyor yükseklerde gezdiren o büyü, uçuran ve canı isteyince çakıveren yere. sesi güzel olan adamlar, yüzü güzel olan adamlar, fikri güzel olan, aşkı güzel olan, gizemi güzel olan adamlar, kalbi güzel olan adamlar. evet en tehlikelisini sona sakladım. kalp aşktan beter karmaşık beyinle el ele verip ne haltlar karıştıracağı belli olmayan alçak organ. velhasılı bir dur diyebildim mi bilemiyorum. hayatımın hiçbir noktasında duramadım. durabilen insanların huzuru yerine bir başkalık arayıp durdum böyle. üstelik insan durduğu yerde ister istemez kılıç çekmeye mecbur kalabiliyor -ve bunu hiç sevmem ama eğlenceli bazen-. durdum şimdi öyle bir durdum ki usta bir savaşçı arıyorsanız burdayım.