hayatımı bir saçmalıklar geçidi yaptım boş vere vere
boş verilecek şeyler de boş vermekten hayatımda
alkışlıyorum kendimi aferin bana

sadece buraya gizleniyorum 

hep aşağıya bakan gözler sıkıyor

uyanamayan güzel

çocukken o kadar zor uyanırdım ki abim ayağımdan tutup çekmek suretiyle uyandırmaya kadar varırdı. bu uyku konusunda oldukça dramatik hikayelerim var. tiyatroda uyuya kalma, misafirhanede uyuyakalma ve oda arkadaşının dışarıda kalması, otelde uyuyakalma ve yine dışarıda kalan arkadaş, say say bitmez. en son bugün dördüncü ders saatinde okula varamam çalan alarmlara rağmen anladım ki kaçış yok, kurtuluş yok. her sene bir tane yaşayacağım. yetmediği gibi uykuyu tetikleyen ilaçlar kullanıyor olmam. 

öğrenirken yalnızsın

beynime neler oluyor?

köre biraz gün ışığı

bir ilişkiye tüm enerjiyi harcadıktan sonra
işsizlikten yapıldığı varsayılabiliyor
çabam hep güzellikten yanayken
kendi sokağıma dönüp
bir nefes alacağım derinden
sevilir diye ayırdığım kendimi
toparlayacağım, koruyacağım

(tüm hayatım)