tunç devri

utanç duy
utanç duy
utanç duy
utanç duy
utanç duy!

utanç duymuyorum!

yeniden

bir düşünce zor durumda kalmış gibi kafamın içine aniden girdi

kendini korumaya almış içimdeki aylak 

cinayet işlemeye hazır bir katil

ve uslu bir kız çocuğunun ortalıkta gezinip durduğu bu yerden

ne mi istiyor

içeride ölü halde yatan deliyi diriltmek

aslında derin uykudaki

en güçlülerini

aynı nokta yahut taş(birkiüçondört)

bir türlü çözünmeyen ve çok güç renk değişikliğine uğrayan bunca inatçı taşlara bakıp duruyorum hep aynılık hep aynılık hep aynı

bu kayalar içlerinde geçmiş

üstlerinde geçmiş

aynı olarak kalmasını istediğim tek şey

evet tek şey

tek

evde annemi bulmak

taşlar tam bir can sıkıntısı

bu yokluk da

o ise güveni tam da bu sonsuz sayıda taşın olduğu yerde buluyor

-

tıkanma

yeni hisler keşfediyorum
kırık dökük bir ruhun
kırık dökük bir beden yaratmasını
garip bir iniltiyi.
bunlar olup bitikten sonra
kendime bir anlam veremeyişimi
boşluktan, var olunan zamana akmışım gibi
iç organlarımın şaşkın halini hissediyorum
kafamı karıştırıyor tüm bunlar
içimdeki güzel katil büyüyor
evcil katil
bazen bir halk kahramanı olmaya meyilli
ancak aynı halka karşı güvensizliğiyle sakince kızgınlığını kaybediyor
bir şapkada
bulamadıysa
kendi cebinde
beceriksizce


çok fazla kaldım
gitmeliydim

-

-

dokun!

-

-

"uçak" bile diyebilirim hatta "banka" başlığımız bu

ben şimdi

inanmasam da

inancımı kaybettiğime yansam da

inançsızlığımı beslemekten başka şey değil yaptığım

artık hayal kırıklığı değil sadece yaşananlara nereye kadar direnç gösterebilirimin sonu bu zamanlar 

yaşlandım mı

değil

yaşlanmaktayım

tüm bunlar hastalandırıyor beni

çirkin bir şehri andıran sevgiler

tüm o yapmacık haller

öte yanda kirli ruhlar

tüm bu sahnedekiler

duyamıyorum algılayamıyorum bu karmaşayı

bu çürümüşlük inanmamı gerektirmiyor

zaman dönüştürmekten başka ne yapar ki

inançsızlık neye dönüşür de kaybolur bilemiyorum ancak dönüşecektir

bırakılan bir gülsün oysa dünyaya

ne çok içtin
kaya oyuğundan, suyunu yağmurun
bekledin iyiye gitmedi hayatın
ne çok korktun
umduğun olmadı
döndün başa ağlayarak
döndün geri ağlayarak
çamurdan oyunların kaldı sarıldığın
küçük hayatın
korumasızlığın

"kendin olmayı yeniden öğrenmen gerek - yıllar yılı unuttun onu yalnızca: bunu da "koşullar"a, hayatın akışı"na, "sorumlulukların"a falan bağlamaya kalkışma - bahane bulmaya çalışma: sendin, sendeki asıl senin anlamını, önemini, değerini gözardı eden : korkaklıkla işin kolayına kaçan...
o işte şimdi hesabını soruyor o sahici senin, senden : ne yaptın sen sana?!..."

-

vana qey

çi wazena

çi nêwazena

homa mi rê vano to rê hendayê huyayîş beso

bermayîş û kehrîyayîş zî

mi zerrî ya to dê kutîqê bê çimmî

ney ra dimma tî ya tam nêvînê xu ra

ez se bikera mi rê veng yeno

raşt vano

tena nêzana çi na xirabeye mi rê kerd

yan zî mi çi xirabey kerd

--

sanırım

ne istiyorum

ne istemiyorum

tanrı bana sana bu kadar gülmek yeter diyor

ağlamak ve üzülmekte

kalbini kör  bir köpeğe verdim

bundan sonra tat alamayacaksın(hayattan)

ne yapsam boş geliyor

doğru söylüyor

yalnız bilmiyorum bu kötülüğü niye yaptı bana

ya da ben ne kötülük yaptım